baszutka

Ja mówię jaki piękny Kraków nocą. On mówi, że miasto jak miasto. Ona w ogóle nic nie mówi, bo nie warto, ona widziała w nocy Los Angeles.

A ja kocham Kraków. I nocą jest taki piękny.

On bada pilnie jaka muzyka jej odpowiada. A czy atmosfera w tym czy w tamtym klubie. A w ogóle to najważniejsze, że ona pali blanty. Bo on uważa, że po blantach percepcja sztuki jest zupełnie inna. Ona się zgadza. W muzeum w Amsterdamie właśnie odbierała sztukę po blantach., i jak było? Nie pamięta. Ale w sumie to fajnie.

Kombajny są interesujące. Kombajny kręcą.

Łzy.

W końcu musi to ze mnie wypłynąć.

Już wszystko jedno.

Nie. Ona się nie obraża, że on w tym klubie w którym się zatrzymali ze mną... ona ma wolną noc. A jutro (dzisiaj?) nie ma szefowej, więc ona może spać w szafie. Zatem jest w pełni dyspozycyjna.

Ręka.

Piękno.

A J. nie ma. J. milczy. J. milczy. I ja milczę.

Był M.

Był. J.

Był P.

Był K.

Jon. nazywa mnie B. A ja nie jestem B. znoszę więcej. W imię czego?

W imię głodu?

Być może. Być może Ty wiesz o mnie więcej. I Jon. wie więcej. Jesteście lepsi, niż myślałam. Nie doceniłam Was.

Są zakrwawione stopy T.

Są świece.

I samotność.

Chciałabym mieć w sobie mężczyznę. Tak jak B. Wtedy jest łatwiej.

Tango. Tylko w wyobraźni.

Można się wystraszyć. Boisz się, W.? nie bój się.

Najwyższy czas na spektakl. Zaraz zamkną drzwi.

Więc tango raz! Bo tylko tango burzy krew!

Niejeden z nas zatańczy się na śmierć.

Tęsknię.

Tęsknię za Tobą, za Jon., za Z. I za K.

Tęsknię.

Dokąd zawiedzie Cię splątana życia nić?

Czy znajdziesz się na dnie?

Czy znajdziesz sens, by żyć?

Czy znajdziesz miejsce na Drodze Mlecznej, błyszczące światłem szczęśliwych gwiazd?

Dziesiąty, dziesiąty, wpół do dziesiątej. I co dalej?

Łzy wyschły. Już.

Dochodzi druga. Słychać alarmy. Samochodowa mafia pracuje. Nie chce mi się zaglądać za zasłonę.

Płatków śniegu za oknem

przytulenie gorące

na poranek zbyt chłodny.

Dam Ci więcej niż trzeba.

By zostało coś z tego... na wiosnę.

Dam Ci żółtych pierwiosnków

pod wciąż ciepłym szalikiem.

Dam Ci więcej niż trzeba,

cały czas licząc na to,

że zostanie coś z tego... na lato.

rozognioną bezsenność,

dam Ci wiatr pocałunków

na spiekotę codzienną.

Dam Ci więcej niż trzeba,

by zostało coś z tego... na jesień.

Dam Ci ze wszystkich liści

rembrandtowską paletę,

słońca pełnych słów kiście

na pogody już nie te.

Dam Ci więcej niż trzeba,

by zostało coś z tego... na zimę.

Dam Ci suszę!

i śnieg z deszczem!

Niebo z ziemią poruszę!

Dam Ci więcej niż trzeba,

ale to żadna strata,

bo zostanie coś z tego,

coś zostanie nam z tego,

Współczuję wielu.

Przebyłem noc właśnie i nikt mnie nie wita,

Nikt mi, żaden, nie mówi: “Bądź pozdrowiony”

“Bądź na śniadaniu, tako na wieczerzy,

a sen niech cię ma między tym, a tamtym”.

A pracowałem ciężko nad szukaniem.

Nad wyszukaniem tych bram nieśmiertelnych,

tych bram zatraconych poszukując!

Przebyłem noc właśnie i nikt mnie nie spyta,

Nikt mnie, żaden nie spyta: ”Jak ci się szło?

Jak też ci się szło przez czarne listowie?”

Przebyłem noc, mówię, i jestem zmęczony!

Nie odwiedził mnie faun, ani Anioł Stróż,

Ani też najmniejszy robaczek świetlisty.

A otóż i nie. Nie miałeś racji.

Spoczywa w nich potencjał wysiłków, jakie przez setki i tysiące lat podejmowały maleńkie żyjątka, aby z piasku wyczarować piękny koralowiec... ten potencjał życia, tkwi w koralach nadal, ale jego moc wyczuwają tylko ci, którzy kochają życie.

A Ty kochasz życie?

Patrzę teraz w górę, na tych kilka suchych, nudnych zdań, na to calutkie koralowe pieprzenie i zastanawiam się, co mogłabym Ci dzisiaj powiedzieć, gdybyśmy się - dajmy na to - spotkali.                                                                          I czy w ogóle mam Ci coś jeszcze do powiedzenia.

Przyśniłeś mi się niedawno, wiesz? To był miły sen.

Choć to sierpień, życzę Ci starym zwyczajem, Szczęśliwego Nowego Roku. Tym razem robię to w sierpniu, nie – jak zwykle – we wrześniu. I tym razem nie osobiście...